To Boldly Go

To boldly go where no man has gone before. 

Hoe vaak ik Patrick Stewart deze zin wel niet heb horen uiten alvorens de welbekende Star Trek The Next Generation introtune uitbarst is astronomisch te noemen.

Het is zo’n serie die ik tegenwoordig op Netflix op de achtergrond aan heb staan voor het geluid. Vooral tijdens het koken heb ik hem graag opstaan. Mijn vriendin begint nog net niet te kwijlen als ze de tune hoort. 

De fascinatie begon toen ik als kleine jongen Star Trek voor het eerst met mijn vader op toen nog Nederland 1 keek. De technologie, opmerkelijke personages (ik kijk naar jou, Worf) en planet of-the-week avonturen in de ruimte waren fascineren, intrigerend en inspirerend tegelijk. 

Wat me zo aantrekt in Star Trek is het optimistische toekomstbeeld dat het neerzet voor de mensheid. In de 24ste eeuw heeft de mens zijn innerlijke aap-instincten overwonnen, zijn de grootste schaarste problemen opgelost middels technologie en streven alle mensen de beste versie van zichzelf na. 

Wat de serie speciaal maakt is dat de geestelijke vader van Star Trek: Gene Roddenberry erop hamerde dat hij met de show een toekomst wilde laten zien waarbij de mensheid zijn shit voor elkaar heeft gekregen.  

In tegenstelling tot andere meer dystopische science fiction series waren de problemen (oorlog, schaarste, klimaat, gelijkwaardigheid) die de mensheid moest overwinnen niet hun ondergang, maar juist hetgeen wat ze uiteindelijk liet slagen. In het universum van Star Trek is er wereldvrede, welvaart en welzijn voor iedereen en wordt iedereen met waardigheid en respect behandeld. 

Daarbij waren tijdens de wekelijkse afleveringen leiderschap, empathie en diplomatie vaker de oplossing voor problemen dan phasers en photon torpedo geweld. Ik gebruik Captain Picard vaak als rolmodel voor leiderschapsvraagstukken. Ook werden interpersoonlijke conflicten tussen de personages altijd constructief, redelijk en rationeel opgelost. 

Wat het geheel compleet maakte voor mij als ontluikend computernerd met zijn eerste Commodore 64 was de technologie die de serie liet zien: Teleporters, Holodecks, Food replicators, Supercomputers, Tricorders, Warp Drives en natuurlijk iedereen zijn favoriete zelfbewuste AI: Data.

Allemaal technologieën waar ik binnen mijn eigen levensspanne serieuze vooruitgang op geboekt heb zien worden en zelfs verwezenlijkt zien worden. Zo was de Tricorder uit StarTrek een inspiratie voor de moderne smartphone, het Holodeck inspiratie voor VR technologie en Replicators voor 3D- en voedselprinters. 

En dat brengt me bij de reden van deze serie blogs. De mens is een verzameling verhalen. Homo naratus: de vertellende mens. Wij beleven de wereld als onderdeel van een groter verhaal dat we onszelf vertellen. Daarom doet het ertoe naar welke verhalen je luistert en welke je gelooft. Het zijn self-fulfilling prophecies. 

Het is daarom mijn doel om meer mensen kennis te laten maken met de verhalen waarin de mensheid het wel voor elkaar krijgt om zijn relatie met haar planeet te fixen, een gezonde balans tussen technologie en natuur te vinden, waardigheid en gerechtigheid in haar maatschappij tot grootste goed te verheffen en ook nog eens zijn broek omhoog kan houden op het intergalactische speelveld. En ja, ik ben me bewust van The Great Filter oplossing voor de Fermi Paradox, maar iets zegt me dat we het kunnen!

Stay Awesome

Michel